عمری است،که از حضور او جاماندیم در غربت سرد خویش تنها ماندیم او منتظر است تا که ما برگردیم ماییم، که در غیبت کبری ماندیم سلام به همه... خوبین ...خیلی وقته اینجا نیومدم... به به ...به به ...چقدر تغییر کرده... خیلی ممنون ازهمه که امدندو نخونده رفتند ...تشکر از کسایی که خوندند...کامنت گذاشتن... راستی دیروز فهمیدم تویه مسابقه ی وبلاگ نویسی در سطح استان اول شدم...به به ...به به... حالا میرم برای کشوری ...انشاالله کشوری هم اول میشم...باور نمیکنید پی گیر باشید تا باپست «بهترین مسابقه » به روز بشم و بخونیدش... خسته ام از آرزوها ،آرزوهای شعاری شوق پرواز مجازی ،بالهای استعاری لحظه های کاغذی را ،روز و شب تکرار کردن خاطرات بایگانی ،زندگی های اداری آفتاب زردو غمگین ،پله های رو به پایین سقف های سرد و سنگین ،آسمان های اجاری با نگاهی سر شکسته ، چشم هایی پینه بسته خسته از درد های بسته ،خسته از چشم انتظاری صند لی های خمیده ،میز های صف کشیده خنده های لب پریده ،گریه های اختیاری عصر جدول های خالی ،پارک های این حوالی پرسه های بی خیالی، نیمکت های خماری رو نوشت روزها را روی هم سنجاق کردم: شنبه های بی پناهی، جمعه های بی قراری عاقبت پرونده ام را ،با غبار آرزوها خاک خواهد بست روزی ،باد خواهد برد باری روی میز خالی من ،صفحه ی باز حوادث در ستون تسلیت ها، نامی از ما یادگاری نه غار کهف
نه خواب قرون
چه میبینم ؟
به چشم هم زدنی روزگار برگشته است
به قول پیر سمرقند
همه زمانه دگر گشته است
چگونه پخنه خاک
که ذره ذره آب و هوا و خورشیدش
چو قطره قطره خون در وجود من جاری است
چنین به دیده من ناشناس می آید ؟
میان اینهمه مردم میان اینهمه چشم
رها به غربت مطلق
رها به حیرت محض
یکی به قصه خود آشنا نمی بینم
کسی نگاهم را
چون پیشتر نمی خواند
کسی زبانم را
چون پیشتر نمی داند
ز یکدیگر همه بیگانه وار می گذریم
به یکدیگر همه بیگانه وار می نگریم
همه زمانه دگر گشته است
من آنچه از دیوار
به یاد می آرم
صف صفای صنوبرهاست
بلوغ شعله ور سرخ سبز نسترن است
شکفته در نفس تازه سپیده دمان
درست گویی جانی به صد هزار دهان
نگاه در نگه آفتاب می خندد
نه برج آهن و سیمان
نه اوج آجر و سنگ
که راه بر گذر آفتاب می بندد
من آنچه از لبخند
به خاطرم ماندهاست
شکوه کوکبه دوستی است بر رخ دوست
صلای عشق دو جان است و اهتزاز دو روح
نه خون گرفته شیاری ز سیلی شمشیر
نه جای بوسه تیر
من آنچه از آتش
به خاطرم باقی است
فروغ مشعل همواره تاب زرتشت است
شراب روشن خورشید و
گونه ساقی است
سرود حافظ و جوش درون مولانا ست
خروش فردوسی است
نه انفجار فجیعی که شعله سیال
به لحظه ای بدن صد هزار انسان را
بدل کند به زغال
همه زمانه دگر گشته است
نه آفتاب حقیقت
نه پرتو ایمان
فروغ راستی از خاک رخت بربسته است
و آدمی افسوس
به جای آنکه دلی را ز خاک بردارد
به قتل ماه کمر بسته است
....
(فریدون مشیری) باغ باران خورده می نوشید نور
لرزشی در سبزه های تر دوید
او به باغ آمد درونش تابناک
سایه اش در زیر و بم ها ناپدید
شاخه خم می شد به راهش مست بار
او فراتر از جهان برگ و بر
باغ سرشار از تراوش های سبز
او درونش سبزتر سرشار تر
در سر راهش درختی جان گرفت
میوه اش همزاد همرنگ هراس
پرتویی افتاد در پنهان او
دیده بود آن را به خوابی ناشناس
در جنون چیدن از خود دور شد
دست او لرزید ترسید از درخت
شور چیدن ترس را از ریشه کند
دست آمد میوه را چید از درخت زیر گنبد کبود،نفس.. بریده بریده بود...زندگی نبود... آخرین روز سال بود... که تموم شد ،تمام شب زنده داری های بالش وتشکش برای در آغوش کشیدن آه و ناله هاش و پاک کردن عرقش... تموم شد، تمام غصه های مادرانه ی مادرش... یه عمر جون کندن و هم خونه بودن با عزرائیل تموم شد... خیلی سال بود که سعید مویی برای از دست دادن، به سر نداشت اما نوازش های بالش خیسش هم تموم شد ... خلاصه شدن دردای تنش، تو فشار مشت بی رمقش، به تشکش هم تموم شد... ذرات روحش با عرقش از تنش دراومد،تا اینکه 29 اسفند هم آخرین قطرش با نگاه سرد و لبخند تلخش در اومد...و تموم شد... سرطانش هم تموم شدو از تنش بیرون رفت اما... سعید رو هم با خودش برد... سعید مـــُـــــــــــرد. روحــــــــش شاد. دریا کنار از صدفهای تهی پوشیده است
جویندگان مروارید به کرانه های دیگر رفته اند
پوچی جست و جو بر ماسه ها نقش است
صدا نیست دریا پریان مدهوشند آب از نفس افتاده است
لحظه من در راه است و امشب بشنوید از من
امشب آب اسطوره ای را به خاک ارمغان خواهد کرد
امشب سری از تیرگی انتظار بدر خواهد آمد
امشب لبخندی به فراتر ها خواهد ریخت
بی هیچ صدا زورقی تابان شب آب ها را خواهد شکافت
زورق ران توانا که سایه اش بر ر فت و آمد من افتاده است
که چشمانش گام مرا روشن می کند
که دستانش تردید مرا می شکند
پاروزنان از آن سوی هراس من خواهد رسید
گریان به پیشبازش خواهم شتافت
در پرتو یکرنگی مروارید بزرگ را در کف من خواهد نهاد سال نو مبارک... با امید آرزوهای خوش.. نوروز تان پیِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِروز...هر روزتان نوروز
یکی بود یکی نبود...
تموم شد،نگاه های ترحم آمیز دوست و آشنا...
اون که حتی نمی تونست راه بره،تا خدا پرواز کرد.
شاید امروز گوشه ای از بهشت بتونه نفس بکشه ،یه نفس عمیق که تمام ریه هاشو پر از هوای بهشتی کنه، کاری که هیچ وقت نتونست بکنه...
شایداونجا بتونه بخنده ،از ته دل...
| Design By : Pars Skin |
راه بهشت... پیدا کردنش آسونه...پیمودنش سخت
LinkDump
