فصل زندگی کردن.... بهار همه ی آدمها را نوید میدهد... باشد که در بیابانهای عشق و در آن میانه ی جشن ، چیزی بیابند؛که حیف نباشد ... کوشیدن و بستن و رفتن در آن میان ، که باید چیزی یافت!!! چشمان حسرت ، ناامید از دیروز ، برای فرداهای بهتر ، آسمان ابری را درپی خورشید می جوید... برای یافتن راه... و راهی شدن به سوی نور. و من هنوز در فکر دیروز... چقدر دلتنگ می شوم... دلتنگ لحظه های بودن ، در این نبودن ها... کنار آنها که همیشه بودند... آن لحظه ها که فکر لحظه ی نبودن؛ نبودم. ای کاش تمام کارها با دستانم درست شود... تا فصل تازه ی زندگی قشنگم آغاز گردد. پی نوشت: فصل در لغت یعنی جدا کردن...و همیشه هر فصل با فصل های دیگه متفاوتن و مکمل و ملازم! و زندگی نمیتونه از فصل و فاصله و تغییر مبرا باشه...و گاهی این تغییرات به میل ما نیس برا خودم و تمام کسانی که مث من از تغییر فصلهای زندگی و اوج و افول زندگی دل خوشی ندارن آرزو دارم که بتونیم خودمون و با شرایط تطبیق بدیم و ((و در واپسین روزهای ماه محرم و صفر)) عصر یک جمعه ی دلگیر.دلم گفت:بگویم ، بنویسم: که چرا عشق به انسان نرسیده است؟چرا آب به گلدان نرسیده است؟ چرا لحظه ی باران نرسیده است؟ و هر کس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است؟ به ایمان نرسیده است و غم عشق به پایان نرسیده است؟ بگو حافظ دل خسته ، زشیراز بیاید، بنویسد: که هنوزم که هنوز است چرا یوسف گم گشته به کنعان نرسیده است؟ چرا کلبه ی احزان به گلستان نرسیده است؟ دل عاشق ترک خورد ؛ گل زخم نمک خورد؛زمین مرد،زمین مرد! خداوند گواه است...دلم چشم به راه است و در حسرت یک پلک نگاه است. ولی حیف!نصیبم فقط آه است و همین آه خدایا برسد کاش به جایی...برسد کاش صدایم به صدایی... عصر این جمعه ی دلگیر ؛ وجود تو کنار دل هر بیدل آشفته شود حس! تو کجایی گل نرگس؟!!! به خدا آه نفس های غریب تو که آغشته به حزنی است زجنس غم و ماتم؛ زده آتش به دل آدم و عالم . مگر این روز و شب رنگ شفق یافته، در سوگ کدامین غم عظمی به تنت رخت عزا کرده ای ، ای عشق مجسم ! که به جای نم شبنم بچکد خون جگر از عمق نگاهت ؛ نکند باز شده ماه محرم، که چنین میزند آتش به دل فاطمه آهت. به فدای نخ آن شال سیاهت.به فدای رخت ای ماه ! بیا. صاحب این بیرق و این پرچم و این مجلس و این روضه و این بزم تویی...آجرک الله... عزیز دو جهان ، یوسف در چاه ، دلم سوخته از آه نفس های غریبت. دل من بال کبوتر شده ، خاکستر پرپر شده ، همراه نسیم سحری روی پر فطرس معراج نفس گشته هوایی .و سپس رفته به اقلیم رهایی... به همان صحن و سرایی که شما زائر آنی و خلاصه شودآیا که مرا نیز به همراه خودت ، زیر رکابت ببری تا بشوم کرب و بلایی ؟: به خدا در هوس دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد،نگهم خواب ندارد،قلمم گوشه ی دفتر غزل ناب ندارد، شب من روزن مهتاب ندارد. همه گویند به انگشت اشاره :مگر این عاشق دلسوخته ارباب ندارد...؟؟؟ تو کجایی...؟شده ام باز هوایی...شده ام باز هوایی... گریه کن؛ گریه و خون،گریه کن آری که هر آن مرثیه را خلق شنیده است شما دیده ای آن را... و اگر طاقتتان هست کنون من نفسی روضه زمقتل بنویسم، و خودت نیز مدد کن که قلم در کف من،همچو عصا در ید موسی بشود...چون تپش موج مصیبات بلند است...به گستردگی ساحل نیل است...و این بحر طویل است. و ببخشید اگر این مخمل خون بر تن تب دار حروف است ، که این روضه ی مکشوف لهوف است... عطش بر لب عطشان لغات است و صدای تپش سطر به سطرش همگی موج مزن آب فرات است. و ارباب همه سینه زنان کشتی آرام نجات است؛ ولی حیف که ارباب ((قتیل العبرات)) است. ولی حیف که ارباب ((اسیر الکبرات)) است ولی حیف که هنوزم که هنوز است حسین ابن علی تشنه ی یار است و زنی محو تماشاست ز بالای بلندی... الف قامت او دال و همه هستی او در کف گودال و سپس آه که ((الشمر55)) خدایا چه بگویم ...که ((شکستند سبو را و بریدند...)) دلت تاب ندارد؛ به خدا با خبرم. میگذرم از تپش روضه که خود غرق عزایی، تو خودت کرب و بلایی. قسمت میدهم آقا به همین روضه که در مجلس ما نیز بیایی...تو کجایی نوشته ی سید حمیدرضا برقعی منتظره هنوز برای ایـــــــــــن همه غیبت و نبودن ، دلیلی پیدا نکردیم که حتی خودمونو راضی کنه... هـــــــــــــــــزار بار هم که تمنای دل رو شنیدیم ...چی شد؟...چکار کردیم؟... منتظر کی نشستیم تا نجاتمون بده! بعد این همه سال خدا هنوز صبورانه منتظره برگشتنمونه... ... باید دست به زانو بگیریم تا بتونیم باایستیم... برای پریدن ، باید پاهامون تاول بزنه... باید آنقدر دنبالش بدویم که خسته بشیم... وقتی چشامون سیاهی رفت اون موقع دیگه پریدیم! چشات که باز شد باورت میشه داری پرواز می کنی... دیگه تاول پاهات سوزش نداره... دیگه دلت تنگ نمیشه... دیگه تنها نیستی ؛گلم! حالا فقط یک قدم مونده تا آغوششو احساس کنی! و دوباره چشاتو رو هم بذاری و نگران نبودنشو تنها شدن نباشی... پرواز که کردی ، باورت میشه که میتونی بهش اعتماد کنی. چشات که باز شد،می بینی ؛ خدا نزدیکه. باور کن که... امتداد لحظه ها جاریست در زمان.... *** بی خیال اومدنها و رفتنها ؛ بودنها و نبودنها... و هنوز آدم روزی هزار بار به گناه سیب تبعید میشه و هنوز بی محابا از تبعید و شب زدگی ،طئم شیرین سیب رو بدون تلخی هاش احساس می کنه... و روزی هزار هزار بار چشمای دوره گردش ، مبهوت سیب هاییه که به مهمونی شبونه دعوتش می کنه... هنوز نمی دونه دزدیدن میوه ی ممنوعه گناه یا نه !!! ولی خوب...شاید امیدی باشه! مث همون موقع که آدم سرگردون و شب زده ، تو بی انتهای کویر دنبال حوای خودش می گشت... حوا ! مونس غربت کویر . نمی دونم ! شاید فقط به خاطر ترس از تنهایی بود... به هر حال ؛ پیداش کرد درست همون موقع که غم زده ، بیابونهای بی انتهای کویر رو زیر پا می گذاشت ؛ نسیم وزید... نسیم که وزید بوی بهشت می داد...بوی گیسوی حوا... بوی گیسوی حوا ، پیچیده تو آغوش نسیم ... به آدم جون دوباره داد... *** پی نوشت: آاااااااااااااااااااااااااااای آدما...آدم حسرت گندم نباشیم! *** اما یه نکته ی جالب که خیلی جای بحث داره: گاز زدن به اون میوه ی ممنوعه باعث شد که من باشم! (به اشاره ی یکی از دوستان خوبم) ((اینجا مشهد است.نیمه شب شرعی 24/آذر . وسط بلواره حر.پیاده پیش به سوی دست گیر دلم(رضا)تنهای تنها!)) دلم گرفته... دلم عجیب گرفته... دلم به وسعت عظمت عمق آسمان الهی گرفته... دلم به غم تمام نباید هایی که باید شد.. دلم به سوگ تمام بایدهایی که نباید شد... عزا گرفته... دلم دوباره چشم به راه گرفته...به راه دستانی که دستانش را ؛مثل تمام گذشته ها که گذشت ...که گرفت... بگیرد. و بسی امید است... می دانم که... روزی تو خواهی آمد. یکی بود...یکی نبود...زیر گنبد کبود...یه امام رضایی بود و یه دلی عاشق رضا... توی همین دنیایه یکی بود یکی نبود...یکی رفت یکی اومد حالا این دله خسته توی روز میلاد عزیزش فقط یه چیز ازش می خواد: فقط بلدید ادعا کنید عاشقید.....عشق .....عشق....یاد دارید بی حرمت کنید این کلمه ی مقدسو....البته حقم دارید...نمی دونید که چی شده....کسی نیس که بگه :عزیزم این عشق نیس....یه نیاز و غریزه اس...که این جوری احساسش می کنی....عاشقی به این سادگی ها نیس....نــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه!!! حالا هر کی ادعا داره ...جرات می کنه این پستو بخونه و بهش فکر کنه؟واقع بین! عشق را میباید عامل تکامل بخش انسان بدانیم بنابراین باید آن را از ارضای نیاز های معمولی و مشترک انسانی متمایز نماییم عشق پدیده الهی است وعاشق ومعشوق به هیچ عنوان از همدیگر خسته نشده و درهر لحظه در کنار هم بودن صفتی جدید نکته ای زیبا حسی جدید را در خویش چیدا می می کنند و این جستجو بدون پایان است تا به کمال برسند. اگر ما برای رفع نیازهای خود به چیزی یا انسانی نیازمند باشیم نیاز ما به ان شئی یا انسان نوعی وابستگی ایجاد می کند ولی این وابستگی را نباید با کشش عاشقانه یکی بدانیم. این را باید از نوعی هوای نفس بدانیم حال آنکه عشق را باید را باید از جمله صفات برتر ومتعالی انسان بدانیم هدف ارضای نفس خویشتن است ولی هدف عشق بقا و و حضور معشوق است حتی اگر به فنای عاشق بینجامد بنابراین ملاک مشخص برای تمیز عشق و کشش امیال در همین است که عاشق در صدد رضایت معشوق استنهرضایت خویش عاشق وقتی با معشوق کامل مواجه می شود می خواهد همه چیز خود را فنا کند و به او بپیوندد و عبارت معروف حافظ که می گوید: میان عاشق ومعشوق هیچ حائل نیست تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز با این توصیف عشق یک انسان به انسان دیگر را از تمایل و کشش مبتنی بر نیاز های وی منفک و مجزا کرد . به این ترتیب است که اگر فردی نشانه ای از عشق را در دل خویش نسبت به فردی دیگر دارد می باید در درجه اول به معشوق خویش بیندیشد نه به خویشتن خویش. اگر برای ارضای تمایل خود معشوق را قربانی کند باید مطمئن باشد که این عشق نیست بلکه یک کشش از نوع حیوانی است.
همین خودش یه دنیا بود ؛رحمت رضا
همین یه سلطان برای پادشاهی به دل بود
یه دنیا بود با دو سو ...یه طرف امام رضا بود و یه طرف یه دل...عاشق رضا.
همون موقع که هنوز رضایی برای پادشاهی به دل بود...
دیگه دل نبود...
دل بود...اما اسیر بود
چیزی برای دوست داشتن بود اما احساس نبود...
غیر از دل و خدا همه کس بود اما هیچ کس نبود...زندگی تا بود همین بود...اما این دل؛تنگ سرورش بود
دل تنگ زندگی بود...
دل تبعید شده از زندگی ....تبعید شده از دلدار...خواست که زندگی دیگه اینجوری نباشه...
خواست که رها باشه...خواست که معجزه بشه!!!
اینکه رها بشم ازاین قفس و توی دستای گرمش آروم بگیرم.
| Design By : Pars Skin |
راه بهشت... پیدا کردنش آسونه...پیمودنش سخت
LinkDump
