پنداشتی

چونکوه کوه خاموش دمسردم ؟

بی درد سنگ ساکت بی دردم ؟

نی

قله ام

بلندترین قله غرور

اینک درون سینه من التهابهاست

هرگز گمان مبر

شد خاطرات تلخ فراموشم

هرچند

نستوه کوه ساکت و سردم لیک

آتشفشان مرده خاموشم

.حمید مصدق.

نوشته شده در شنبه 86/11/27ساعت 2:4 عصر توسط نجمه صیدمحمدخانی نظرات ( ) |