ماه رمضون که میشه و نفس می کشم...
نفس می کشم و عمــــــــیق تر نفس می کشم...
دوست داشتن خدا رو حس می کنم و باور، که خیلی مهربونه...
می بینم که دوست داشتن اون خیلی بیشتر از منه...
سر سفره رحمتش که می شینم می بینم که سفره ی من خالی خالیه...
اینا رو که می بینم ، به نیستی کشیده می شه وجودم...
تهی می شم؛ حتی خالی از نسیم...
به این نقطه که میرسم، دوست دارم همه ی وجود خالی من ،
پر بشه از بازتاب تصویر خدایی اون...
وجود تهی من که پر میشه از رنگ و بوی خدایی خدا، آرامش می گیرم ...
آرامش می گیرم و بــــــاز نفس می کشم...
نفس می کشم.

                                              خــــــــــدا جون ! شکر مهربونیت

 

نوشته شده در دوشنبه 91/5/2ساعت 5:14 عصر توسط نجمه صیدمحمدخانی نظرات ( ) |