سلام به تنها کسی که شاید ...یه روزی...
یه جوری ...گذرش اینوارا بیفته...
کسی که شاید خیلی اتفاقی به (( عاشقانه ی آرام )) من سر بزنه...

من برگشتم مشهد...الان هم تو حرم رضاجونم...دلم خیلی واسش تنگ شده بود...
امتحانها تموم شد...خیلی عالی بود...
دلم برای خانه ی پارسی بلاگیم با تمام آدم های دوست داشتنیش تنگ شده بود...
نمی تونم بهشون سر بزنم...ولی کاش بدونن که اینجا کسی محتاج دعاست ...
و دعاشون می کنه و خیلی دوستشون داره...
قربون همه...
آرزومند آرزوهاتون.

نوشته شده در دوشنبه 88/11/5ساعت 10:56 صبح توسط نجمه صیدمحمدخانی نظرات ( ) |