راه بهشتم راهیه که از تو شروع بشه ؛
در مدار تو جریان پیدا کنه ؛
و آخرش برسه به تو ؛
تو که تکیه گاه همه ی لحظه هامی ،
تو که با همه ی بدی هام دوستم داری ،
تو ؛ رضای مهربونی ها.
من ؛ اونی که با همه ی بدی هاش دوستت داره!
حال و هوای جشن ولادتت که میشه، تو سکوت رو هم اجابت می کنی ؛
منم ساکتم...
فقط اومدم یه چیزی بگم : آبی تر از نور دوستت دارم.
                                                         به همین سادگی!
پی نوشت: آدما ! حواستون هست؟ ولادت دریای رافتِ ،
می دونی که دل های شکسته رو...
                                                  التماس دعا

نوشته شده در سه شنبه 90/7/12ساعت 2:4 عصر توسط نجمه صیدمحمدخانی نظرات ( ) |