میان تاریکی های بریده از همه جا و همه کس ؛
ایستاده ام رو به هبوطی که خودم ساخته ام و امتدادش داده ام تا منتهای ناخوشی ها...
آن لحظه چه امیدی به تنها نبودن بود؟!!!
اما تو آمدی...
تو آمدی و مهربانیت در دستانت بود...
به همین سادگی!
دوستت دارم خدای مهربانی...
به همین سادگی.

پی نوشت:بهشت حوا رو به راهه...چون همیشه هستی خدا...به همین سادگی

 

 

نوشته شده در سه شنبه 90/5/25ساعت 4:0 صبح توسط نجمه صیدمحمدخانی نظرات ( ) |